Teambriefing Van Aert en co waarschuwde voor mogelijke valpartij: 'Chaos'

Op de aantekeningen van Jorgenson zien we het eerste markeerpunt na vijftig kilometer. 'Dan draaien we vanuit een grote weg links naar de Tiegemberg. Daar moet ik in goede positie zitten', aldus de Amerikaan. 'Bij kilometer 58 volgt een nieuwe linkse bocht met potentiële waaiers richting Oudenaarde. Bij het inkomen van Oudenaarde volgt een bochtige fase richting de eerste heuvels', waar Jorgenson zich voor in koeienletters wijsmaakt dat hij efficiënt moet rijden.

Na 93 kilometer volgt de Trieu, één van de scherprechters. 'Daar moeten we voorin zitten, tot Berg Ten Houte', aldus Jorgenson in zijn iPhone-notities. 'Vervolgens krijgen we een linkse bocht richting de Kortekeer, maar in de volgende fase moeten we op bochte wegen voorin zitten.'

De afdaling naar de Kanarieberg, waar onder meer Van Aert, Mads Pedersen en Jasper Stuyven tegen het asfalt klapten, staat met een alarm-emoji genoteerd. 'Het wordt chaos in de afdaling, maar fight like hell met de jongens en dan gaan op de Kanarieberg', zien we terug bij Jorgenson. Op die klim maakte hij inderdaad het verschil met Benoot, al bleef leider Van Aert even eerder achter op het asfalt.

'Na de Kanarieberg volgen de Trieu, Hotond, Mariaborrestraat en Ladeuze als heuvels, maar uiteindelijk moet ik in de laatste veertien kilometer een manier vinden om solo te gaan', aldus Jorgenson daags voor de koers in zijn notities, die hij nu deelde via Instagram. Dat lukte, wat hem zijn eerste grote Vlaamse klassiekerzege opleverde op een dag die overschaduwd werd door de val van Van Aert.

Donderdag deelde Jorgenson op X al een reactie op wat online kritiek die hij had gekregen. ' 'Ik wil alle gevallen renners het beste wensen, hoe groot de blessures ook zijn. Het was een opluchting toen ik aan de finish hoorde dat niemand in kritieke toestand was. Ik zag de crash uit eerste hand en had een slechtere afloop verwacht.'

'Ik was enkele seconden in shock, omdat ik ternauwernood ontsnapte aan de crash. Ik heb hard geprobeerd om mezelf daar uit te halen toen we naar de Kanarieberg reden, en ik de verantwoordelijkheid voelde om te eren wat we er allemaal voor gedaan hadden. Alle uren, de planning, de lange nachten en vroege ochtenden van de staf en de 150 kilometer die ploegmaats in de wind hadden gereden. Hadden we dat allemaal in de prullebak moeten gooien? We waren onze leider en hart van de ploeg al kwijt', aldus de sympathieke Amerikaan.

©In De Leiderstrui